حقوق جنسی و باروری
هرکه باشید و هرکجا که زندگی کنید، تمام تصمیماتی که در مورد بدن خود می‌گیرید باید به اختیار خودتان باشد.
با این حال، در سراسر جهان، بسیاری از ما به خاطر تصمیم‌گیری‌هایمان مورد آزار و اذیت قرار می‌گیریم و بسیاری از ما از حق تصمیم‌گیری و اختیار بدن‌مان محروم می‌شویم. برخی دولت‌ها می‌خواهند به ما دیکته کنند چه کسانی را می‌توانیم ببوسیم، به چه کسانی عشق بورزیم، چطور لباس بپوشیم، چه هویتی برای خود قائل شویم، چه موقع بچه‌دار شویم و چند بچه داشته باشیم.
حقوق جنسی و باروری به این معنی است که شما
- بتوانید در مورد بدن خود تصمیم بگیرید
- بتوانید به خدمات بهداشت جنسی و باروری، از جمله وسایل پیشگیری از بارداری، دسترسی داشته باشید و اطلاعات دقیقی در مورد این موضوعات به دست آورید
- بتوانید شخصاً انتخاب کنید که آیا می‌خواهید ازدواج کنید، چه زمانی می‌خواهید ازدواج کنید و با چه کسی می‌خواهید ازدواج کنید
- بتوانید تصمیم بگیرید که آیا می‌خواهید بچه‌دار شوید و یا چند بچه می‌خواهید داشته باشید
حقوق جنسی و باروری همچنین به این معنی است که زندگی ما باید از تمام اَشکال خشونت جنسی از جمله تجاوز، ناقص‌سازی اندام جنسی زنانه، بارداری اجباری، سقط جنین اجباری و عقیم‌سازی اجباری عاری باشد.
عفو بین‌الملل به فعالیت خود ادامه می‌دهد تا اطمینان حاصل کند که همه ما از حق انتخاب درورد مسائل جنسی و باروری برخورداریم.
در سال ۲۰۱۳، مسئولان السالوادور به بئاتریس ۲۲ ساله اجازه سقط جنین ندادند. او از چندین بیماری شدید رنج می‌برد و در نتیجه ادامه بارداری تهدید جدی برای زندگی و سلامت او بود و تقریباً غیرممکن بود که جنین در رحم وی پس از زایمان زنده بماند. پس از ماه‌ها اعمال فشار از سوی فعالان در السالوادور و سراسر جهان، دولت این کشور سرانجام به بئاتریس اجازه داد که یک عمل سزارین زودرس داشته باشد: «من بدون حمایت شما نمی‌توانستم این تجربه سخت را از سر بگذرانم. امیدوارم ماجرای من کمک کند تا بقیه‌ی زن‌ها مجبور به تجربه آن‌چه من تحمل کردم نشوند.»
ادامه تهدیدات و خطر عقب‌گرد
بسیاری از دستاوردهای اخیر فعالان و کنشگران شجاع، اکنون در معرض تهدید قرار گرفته است.
- در دسامبر ۲۰۱۳، دیوان عالی هند حکم داد که روابط رضایتمندانه میان دو فرد بالغِ همجنس همچنان یک جرم کیفری باقی می‌ماند.
- در ژانویه‌ی ۲۰۱۴، مصوبه‌ی ظالمانه ممنوعیت ازدواج افراد همجنس در نیجریه صورت قانونی به خود گرفت.
- در ژانویه‌ی ۲۰۱۴، قانون سقط جنین جدیدی با نام «مصوبه حفظ حیات در طول بارداری» در ایرلند به مرحله اجرا درآمد که به جرم‌انگاری سقط جنین و مجازات آن با حکم ۱۴ سال زندان ادامه می‌دهد.
گروه‌های بسیاری بر دولت‌ها، سازمان ملل و سایر نهادهای بین‌المللی و منطقه‌ای فشار می‌آورند تا حقوق جنسی و باروری را محدود سازند. این فشارها از سوی گروه‌های سازمان‌یافته ذی‌نفع و دارای بودجه کافی از جمله نهادهای قدرتمند مذهبی هدایت می‌شود.
برخی دولت‌ها در بالاترین سطوح به این گروه‌ها گوش می‌دهند و حقوق جنسی و باروری و برابری جنسیتی را مورد تهاجم قرار می‌دهند.
روشن است که حقوق ما در ابراز گرایش جنسی خود و تصمیم‌گیری در مورد بدن‌مان در معرض خطر است.
تبعیض
زنان و دختران و افراد متعلق به گروه‌های به حاشیه رانده نظیر افراد همجنس‌گرا و تراجنسی و کسانی که به اقلیت‌ها یا طبقه‌های اجتماعی به اصطلاح فرو‌دست تعلق دارند و یا در فقر زندگی می‌کنند هنگامی که بخواهند تصمیمات مطلوب خود را بگیرند، با خطرات زیادی مواجه می‌شوند.
موانع زیادی بر سر راه حقوق جنسی و باروری قرار دارد، از جمله موانع در دسترسی به خدمات بهداشتی، اطلاعات و آموزش. زمینه‌ساز اصلی این مشکلات تبعیض است.
کوپیلا یک زن ۳۲ ساله است که در منطقه کایلالی نپال زندگی می‌کند. او هرگز به مدرسه نرفته و در ۱۷ سالگی ازدواج کرده است. یک سال بعد از ازدواج، او نخستین فرزندش را به دنیا آورد و به دنبال آن صاحب سه فرزند دیگر شد. او در حین بارداری و مدت کوتاهی پس از زایمان، باید در مزارع به کار مشغول می‌شد و بارهای سنگین مانند الوار را حمل می‌کرد. این وضعیت و سایر تبعیضات جنسیتی دیگر موجب شد تا کوپیلا در ۲۴ سالگی به افتادگیِ رحم دچار شود (وضعیت دردناکی که در آن رحم شروع به لغزیدن به درون واژن می‌کند). او تنها یک بار به پزشک مراجعه کرده، چرا که این شوهر کوپیلا است که تصمیم می‌گیرد او چه زمانی می‌تواند به پزشک مراجعه کند.
متأسفانه، در مورد کوپیلا و میلیون‌ها زن دیگر مانند او، کنترل انتخاب‌های جنسی و باروری اغلب در دستان کسانی دیگر همچون شوهران، بستگان، اعضای خانواده و یا گروه‌های مذهبی است. عواقب این وضعیت ویران‌کننده است. دولت‌ها اغلب به جای به چالش کشیدن این بی‌عدالتی و تبعیض، آن را تقویت می‌کنند و مردم را وا می‌دارند که در زمینه مسائل جنسی، باروری و والد شدن، دنباله‌روی همان کلیشه‌ها و سنت‌های آسیب‌زایی باشند که آن‌ها «طبیعی» قلمداد می‌کنند. این کلیشه‌های آسیب‌زا اغلب بر اساس فرهنگ، سنت و یا دین توجیه می‌شوند.
خواسته‌های عفو بین‌الملل
- دولت‌ها باید به استفاده از قوانین کیفری برای کنترل افراد در زمینه امور جنسی و باروری پایان دهند
- دولت‌ها باید حق افراد برای تصمیم‌گیری در مورد بدن‌شان و عدم مداخله در زندگی شخصی آن‌ها را تضمین کنند
- دولت‌ها باید دسترسی افراد به خدمات بهداشتی و آموزشی و اطلاعات مرتبط با مسائل جنسی و باروری را تضمین می‌کنند
- دولت‌ها باید تمام اَشکال تبعیض و خشونت را ممنوع کنند